11. Bij wijze van spreken

Nu doet mijn pen wat mijn stem volvoert,

al schrijvend brengt zij klanken onderdak

die anders zwerven, nu onaangeroerd:

ik teken ze dus op als ik ze pak.

Zoals ik altijd beter schreef dan sprak,

zo is op schrift tot verzen ingesnoerd

mijn wederwaardigheid na mijn attaque –

een mengelmoes dat in mijn hoofd rumoert.

Al schrijf ik, ik zie alleen ’t silhouet

van taal en notuleer, als stenograaf,

wat ik verneem” ik lees het altemet.

En gaat iets scheef, de kans dat ik wat schaaf.

Het vers belichaamt nu een oud skelet:

het woord gaat naar den vleze, wat ik staaf.

Januari 1987